ΟΡΙΟ ΗΛΙΚΙΑΣ

Αχ, αυτό το όριο ηλικίας…..
Όσο και να σκέφτομαι, δεν βρίσκω περίπτωση που να είναι ευπρόσδεκτο. Είναι όμως και σωστό ?
Όπως και να το κάνουμε, μας αρέσει ή όχι, ο χρόνος πέρα από ‘’πανδαμάτωρ’’ είναι και αδυσσώπητος.
Άς προσπαθήσουμε να θυμηθούμε τους εαυτούς μας, 5, 10 ή και 20 χρόνια πρίν. Το μόνο που αυξήθηκε, εκτός από χοληστερίνη, πίεση, σάκχαρο και λοιπά ιατρικά, είναι η πείρα της ζωής. Στα υπόλοιπα, σε όλους ανεξαιρέτως υπάρχει μείωση, μεγάλη ή μικρή αναπόφευκτα. Το τι νομίζουμε εμείς δεν έχει σχέση. Δύσκολα μπορούμε να παραδεχτούμε, ότι δεν είμαστε όπως πρίν.
Είμαστε το ίδιο γρήγοροι ?
Βλέπουμε το ίδιο καλά ?
Έχουμε την ίδια ταχύτητα αντιδράσεων ?
Η απάντηση δεν μπορεί παρά να είναι ΟΧΙ, ΟΧΙ, ΟΧΙ.
Άσχετα αν, βλέποντας κάποιους άλλους να ασχολούνται με αυτά που εμείς πρέπει να εγκαταλείψουμε, διαπιστώνουμε ότι είμαστε καλύτεροι (και έχουμε και δίκιο).
Αλήθεια, δεν μάθαμε ακόμη ότι πάντα θα υπάρχουν καλύτεροι αλλα και χειρότεροι ?
Πόσο δύσκολο όμως είναι να το δεχτούμε αυτό για τον εαυτό μας… Η ικανότητα των άλλων, μειώθηκε, όχι όμως και η δική μας. Εμείς, φανταζόμαστε ότι είμαστε DURACELL…
Βλέπουμε το θλιβερό φαινόμενο κάποιων, που προσπαθούν να αναβιώσουν τα χρόνια που πέρασαν, και αυτό μας προκαλεί από θυμηδία μέχρι θλίψη.
Καλά, θα πει κάποιος, πώς του ήρθε τώρα να μας γράφει τέτοια πράγματα… Εμείς, έχουμε καιρό ακόμη.
Θα σας πώ λοιπόν πως μου ήρθε.
Προχτές, όπως πολύ συχνά, πήρα το λεωφορείο να κατέβω στο κέντρο. Όταν έφτασε στη στάση για να κατέβω, όπως συνήθιζα, πήδηξα από το τελευταίο σκαλί. Τα πόδια μου λύγισαν, κόντεψα να πέσω κάτω και με δυσκολία συγκρατήθηκα.
Ευτυχώς, δεν έπεσα και γλύτωσα το ρεζιλίκι. Τέρμα λοιπόν το πήδημα από τα σκαλιά του λεωφορείου.Είχε και αυτό όριο ηλικίας.

Όπως οι περισσότεροι θα ξέρετε, όσοι με γνωρίζετε, μια από τις δραστηριότητές μου ήταν το μπάσκετ.
Όταν σταμάτησα να είμαι παίκτης, ασχολήθηκα σαν Κριτής, εδώ και πολλά χρόνια. Κάποια στιγμή, ενώ μπορούσα να συνεχίσω, σταμάτησα στα 52 μου χρόνια, γιατί σκέφτηκα ότι δεν θα ήμουν πια το ίδιο ικανός, όπως πριν από λίγα χρόνια. Και, αν ο αγώνας ήταν εύκολος, κανένα πρόβλημα. Αν όμως ήταν ‘’ντέρμπυ’’ με όλα όσα συνεπάγεται αυτό, θα αντιμετώπιζα πιθανόν προβλήματα.
Έτσι, στράφηκα σε δραστηριότητες στις οποίες οι ‘’πάλαι ποτέ’’ άριστες (λεω εγω) ικανότητές μου, δεν θα ήταν απαραίτητες στο μέγιστο βαθμό.
Πιστεύω ότι καλά έκανα.
Από την άλλη μεριά έβλεπα νέα παιδιά να ασχολούνται με αυτό το αντικείμενο, να είναι η συνέχειά μας και να μας έχουν σαν παραδείγματα, άλλους για μίμηση και άλλους για αποφυγή.
Μέχρι στιγμής το θέμα το φέρνω γύρω – γύρω, χωρίς να μπαίνω στην ουσία.
Ας μπούμε λοιπόν στην ουσία του θέματος.
Αυτά και άλλα πολλά έλαβε υποψη της η Ελληνική Ομοσπονδία Καλαθοσφαίρισης, και καθόρισε όρια ηλικίας για τους Διαιτητές, Κριτές κτλ. Για το λόγο αυτό και γνωστοί σημαντικοί διαιτητές σταμάτησαν να ορίζονται, αν και οι ικανότητές τους ήταν ακόμη υψηλές.
Κάποιοι δεν κατάλαβαν ίσως την σκοπιμότητα του ορίου ηλικίας, και προσπαθούν να παρατείνουν την ενασχόλησή τους, αποτελώντας εμπόδιο στην ανανέωση του συνόλου και στην εξέλιξη των νεωτέρων.
Κάποιοι μάλιστα, πρίν έρθει η ώρα να σταματήσουν, δηλώνουν ένα – δυο χρόνια προηγουμένως μικρότερη από την πραγματική ηλικία, για να συνεχίσουν κάποια χρόνια επιπλέον. Πονηριά? ΝΑΙ. Περνάει? ΟΧΙ.
Τι να σας γράψω παραπάνω, αφού αυτοί που θέλουν να καταλάβουν, καταλαβαίνουν. Κάποιοι άλλοι, όχι.
Το μόνο που μπορώ να πώ είναι ότι πρέπει να δεχόμαστε ότι ο χρόνος περνά, και οι επιπτώσεις του είναι φανερές σε όλους ανεξαιρέτως.
Πρέπει να συμβιβαστούμε με αυτό το γεγονός, για να διατηρήσουμε την ψυχική μας ισορροπία. Και πρέπει ακόμα, να δεχόμαστε όσα τα όποια όρια ηλικίας επιβάλλουν.Ας κοιτάξουμε τον καθρέφτη πρώτα και μετά παλιές μας φωτογραφίες.
Γράφω σκληρά πράγματα, ε? Μα είναι για όλους μας.
Πρέπει να συμβιβαζόμαστε και να προσαρμοζόμαστε στις καταστάσεις που τις επιβάλει ο χρόνος, γιατί είναι ο μόνος, τον οποίο δεν μπορούμε να πολεμήσουμε, όσο και να το θέλουμε. Διαφορετικά, κινδυνεύουμε με βεβαιότητα να γίνουμε περίγελως των άλλων, των οποίων και αυτών θα έρθει η σειρά.
Αναρωτιέστε ίσως, πού θέλω να καταλήξω. Μα δεν είναι φανερό? Πάντα υπάρχει ΗΘΙΚΟ ΔΙΔΑΓΜΑ, όπως μας έμαθε ο Αίσωπος.
Ας θυμηθούμε την παροιμία ‘’ΚΑΙΡΟΣ ΦΕΡΝΕΙ ΤΑ ΛΑΧΑΝΑ, ΚΑΙΡΟΣ ΤΑ ΚΟΥΝΟΥΠΙΔΙΑ’’ (αν δεν σας αρέσει αυτή, βάλτε μία άλλη).
Ας αφήσουμε την εξέλιξη να έρθει μόνη της, να μην την μπλοκάρουμε, αλλα ούτε και να την επιταχύνουμε. Και τα δύο, είναι λάθος.
Ας κάνουμε το πρώτο βήμα της επόμενης δημιουργικής περιόδου της ζωής μας.
Τότε, είναι σίγουρο οτι θα νοιώσουμε καλύτερα.