ΤΗΝ ΚΥΑΝΟΛΕΥΚΗ ΦΑΝΕΛΑ ΕΤΟΙΜΑΖΩ

Την κυανόλευκη σημαία ετοιμαζω
Και μια φανέλα με ημίθεο στο στήθος
Το αγαπημένο μου κασκόλ και πάλι βάζω
Και γίνομαι ‘’ένα’’ με τα αδέλφια μου στο πλήθος

Και ξεκινώ για το Καυταντζόγλειο, εκεί στην θύρα ‘’13’’, όπου άρχισα να πηγαίνω από τότε που κτίστηκε.
Και μπαίνω στο γήπεδο και βλέπω και πάλι τις γνωστές εικόνες, τις άδειες κερκίδες, άντε 5-6 χιλιάδες κόσμο το πολύ, πλήν εξαιρέσεων.

Με πιάνει νοσταλγία, για την ομάδα που θαυμάζαμε, την ομάδα του Βάσια και των άλλων παιδιών, τότε που οι 15.000 κόσμος ήταν για τα ‘’μικρά’’ παιχνίδια.
Τι έγινε από τότε μέχρι σήμερα ? Γιατί τα τελευταία ιδίως χρόνια, από τα μέσα του πρωταθλήματος αρχίζουμε και κάνουμε υπολογισμούς για το αν θα κινδυνέψουμε ή όχι ? Γιατί τέτοια ασέβεια προς τον ΗΡΑΚΛΗ από τα θεσμοθετημένα όργανα, όπως φέτος το καλοκαίρι ? Μπορεί να είχαν δίκιο, μπορεί και όχι. Δεν ξέρω.

Την πορεία μας, από το 1955 που πηγαίνω στο γήπεδο, μπορούμε να την χωρίσουμε σε τρείς περιόδους. Στην ‘’πρό Χατζηπαναγή’’, στην περίοδο Χατζηπαναγή και στην ‘’μετά Χατζηπαναγή.

Στην ‘’πρό Χατζηπαναγή’’, είχαμε μια καλή ομάδα, με διακρίσεις κάποιες φορές, όταν ξεχνιόταν το διαβόητο ‘’ΠΟΚ’’ και δεν είχε εντεταλμένες διαιτησίες, όταν πηγαίναμε σε εκείνο το γηπεδάκι στο Συντριβάνι και βλέπαμε τους αγώνες όρθιοι συνήθως.

Εγώ είχα προνομιακή θέση τα πρώτα χρόνια, στους ώμους του πατέρα μου. Ακολούθησε το Καυταντζόγλειο , οπότε ήμασταν πιο άνετα. Θυμάμαι το πρώτο παιχνίδι στο Κύπελο Διεθνών Εκθέσεων, το 1960 αν δεν κάνω λάθος, με την μικτή του Νόβι Σαντ. Κερδίσαμε 2-1, και ο Καραπατής προσπαθούσε να πείσει τον διαιτητή ότι στο γκόλ που φάγαμε, είχε πιάσει την μπάλα έξω από την γραμμή. Φυσικά, την είχε πιάσει μέσα.

Τα χρόνια πέρασαν, και ήρθε η μεγάλη ώρα για την μεγάλη ομάδα, την ομάδα που έπαιξε το καλύτερο ποδόσφαιρο στην Ελλάδα μέχρι σήμερα. Ήρθε η ώρα για την ομάδα του Χατζηπαναγή. Ήταν ο καιρός, που πηγαίναμε στο γήπεδο σαν να πηγαίναμε σε γλέντι. Και γλέντι ήταν για εμάς. Ήταν ο καιρός που οι ‘’τρείς’’ της Αθήνας από την αρχή των πρωταθλημάτων έψαχναν τρόπους για να αντιμετωπίσουν τον ΗΡΑΚΛΗ. Και δεν μιλάμε για αγωνιστικούς τρόπους. Συνήθως, το κατάφερναν. Αποτέλεσμα, ένας μόνο Τίτλος ( ΚΥΠΕΛΛΟ 1976 ). Οι δεύτερες θέσεις και οι συμμετοχές σε τελικούς, δεν μετράνε.

Όλα τα ωραία, όμως, δυστυχώς περνάνε. Ο Βάσια σταμάτησε πιά να παίζει, το ίδιο και οι άλλοι παίκτες. Η μεγάλη ομάδα, έπαψε να υπάρχει. Δεν μπορέσαμε να την διατηρήσουμε. Άρχισε η εποχή ‘’μετά Χατζηπαναγή’’. Πώς όμως είναι δυνατόν, να αντικαταστήσεις επάξια τον Χατζηπαναγή ?

Θυμάμαι τον Τέλη, να λέει για τον Σοκόλ Κούστα, τον καλύτερο ποδοσφαιριστή της Αλβανίας, ότι θα μας κάνει να ξεχάσουμε τον Βάσια. Καλούτσικος ήταν, αλλά ήρθε, έπαιξε λίγο και απήλθε. Καμμία σύγκριση.

Άρχισαν λοιπόν οι γκρίνιες ( είμαστε ειδικοί σε αυτό ). Φταίει ο Πρόεδρος που δεν παίρνει παίκτες. Που δίνει μεταγραφή στους καλύτερους παίκτες μας. Και άλλα παρόμοια. Ξεκίνησε ένας αγώνας απερίγραπτος κατά του Θεοδωρίδη, να φύγει. Η πολιτική μας ηγεσία, ‘’μυρίστηκε ψητό’’ στην υπόθεση, και από την μια ο Τσοχατζόπουλος, από την άλλη ο Βενιζέλος, μας ‘’πασάρουν’’ τον Μυτιληναίο και τον Εμφιετζόγλου. Κέρδισε ο Τσοχατζόπουλος με τον Μυτιληναίο, ας είναι καλά η ΕΛΒΟ που πήγαινε ‘’πακέτο’’. Μεγάλη οικονομική ισχύς, πεποίθηση όλων πλέον ήταν ότι θα έρθουν μεγάλοι παίκτες, θα έρθουν τίτλοι κτλ. Πώς και δε. Πέσαμε σε άνθρωπο που το ποδόσφαιρο το έβλεπε από την τηλεόραση, εάν το έβλεπε. Δεν είχε για τον ΗΡΑΚΛΗ πάθος, όραμα, υπομονή, δεν ήξερε τι γίνεται. Λανθασμένες επιλογές προπονητών και παικτών, το μόνο που έκαναν ήταν να μας αποπροσανατολίσουν και να μας συγχίσουν.

Έπρεπε να καταλάβουμε, ότι ο Μυτιληναίος ήρθε για να φύγει, όπως και έγινε. Μας πάσσαρε στον φίλο του, τον Σπανουδάκη. Άρχισαν οι μαύρες μέρες. Τα χρέη αυξάνονταν καθημερινά. Ήδη είχε αρχίσει η εποχή των ‘’-ιτς’’, ‘’-οκο’’, και των λοιπών συμπαρομαρτούντων. Μέχρι τότε, ξέραμε τις κονσέρβες κρέατος από την Αργεντινή κτλ. Ήταν η ώρα να μάθουμε ( όλες οι ομάδες μας ) και το Νοτιοαμερικάνικο κρέας, που ήταν φτηνό, αλλα υπερτιμημένο. Τα τελευταία, όλοι τα θυμούνται, τι να τα γράφουμε τώρα.

Άρχισαν να προξενεύονται πολλοί ‘’σωτήρες’’, απατεώνες οι περισσότεροι. Νόμιζαν πως ήταν χημικοί, και προσπαθούσαν να βάψουν αυγά με πορδές. Το κατάφερε κανείς μέχρι τώρα ?

Κανείς από αυτούς, δεν συνειδητοποιούσε, για ποια ομάδα ενδιαφέρθηκε. Κανείς δεν ήταν Ηρακλειδέας. Όλοι ήταν ….’’ Επενδυτές’’. Είναι η νέα έκφραση της λέξεως ‘’λαμόγια’’.

Δεν θα αδικήσω τον Ρέμο. Αυτός, ήταν ( και είναι ) Ηρακλειδέας, αλλα νόμισε ότι μπορούσε να τα καταφέρει. Του έπεσαν και από δίπλα κάποιοι ‘’επιτήδειοι’’, και νάτα τα χάλια μας. Με αυτά και τα παρόμοια, ξύπνησαν και οι τοπικοί αντίπαλοι, για να διεκδικούν τον τίτλο του ‘’Αφεντικού της πόλης’’. Δύο σοφές παροιμίες, είναι η απάντηση.

‘’ΔΥΟ ΓΑΙΔΑΡΟΙ ΜΑΛΩΝΑΝΕ ΣΕ ΞΕΝΗ ΑΧΥΡΩΝΑ’’

και

‘’ΔΡΥΟΣ ΠΕΣΟΥΣΗΣ, ΠΑΣ ΑΝΗΡ ΞΥΛΕΥΕΤΑΙ’’.

Εδώ όμως έκαναν λάθος, γιατί οι δρύες δεν πέφτουν τόσο εύκολα.
Ο ΗΡΑΚΛΗΣ ποτέ δεν πεθαίνει, δεν τον νοιάζει φοβέρα καμιά, μονο λίγο καιρό ξαποσταίνει και ξανά προς την Δόξα τραβά…

Πόσος όμως είναι αυτός ο ‘’λίγος καιρός’’ ? Πηγαίνω στο γήπεδο, και δεν αναγνωρίζω την ομάδα μου. Όταν βάζουμε κανένα γκόλ, δεν πανηγυρίζω πλέον, αλλα εκφράζω το ξέσπασμά μου. Φέτος , μέχρι τώρα, μόνο τρείς φορές χαρήκαμε γιατί έγινε αυτό που έπρεπε, οι δύο με κάποιες Αθηναί΄κές ομάδες και η τρίτη με κάποιο συμπολίτη. Από εκεί και πέρα, άγχος, και δεν συμμαζεύεται. Δεν θα κάνω κρίσεις πάνω σε τεχνικά θέματα, αν και μπορώ. Θα πώ όμως, ότι κάποιες ομαδούλες που έρχονται, μας κερδίζουν ή τρομάζουμε να τους πάρουμε καμιά ισοπαλία, παλαιότερα τις ξεκινούσαμε από το 2 – 0.

Πόσες φορές, όπως όλοι μας, είπα μετά από κάποιο αγώνα, ότι δεν θα ξαναπατήσω στο γήπεδο…. Και την επόμενη φορά, ενώ εγώ δεν ήθελα, βρισκόμουν ντυμένος και τα πόδια μου με οδηγούσαν στις κερκίδες… Αθεράπευτη αρρώστεια, από την οποία όμως δεν θέλω να θεραπευτώ. Όσα χρόνια θα μπορώ ακόμα να πηγαίνω, θα πηγαίνω. Με την ελπίδα να πανηγυρίσω γκόλ και νίκες, όπως κάποτε. Και δεν είναι πρόβλημα ηλικίας, όπως πιθανόν να σκεφτόταν κάποιος.

Κάποτε, όχι πριν από πολύ καιρό, βγάζαμε παίχτες από τις μικρές μας ομάδες. Αγαπούσαν, ή πιστεύαμε πως αγαπούσαν τον ΗΡΑΚΛΗ.Χαιρόμασταν να τους βλέπουμε, βέβαια εάν έκαναν και καμία ‘’πατάτα’’ τους τα ‘’σέρναμε’’, αλλα τους συγχωρούσαμε. Λάθη γίνονται από όλους. Σήμερα βλέπεις μια ομάδα χωρίς παίκτες – σύμβολα, που όλοι θέλουμε. Βλέπεις 3-4 Έλληνες και τους υπόλοιπους ξένους, τις περισσότερες φορές ‘’αγνώστου πατρός και μητρός’’. Φέτος εδώ, του χρόνου αλλού, και πάει λέγοντας. Έτσι δεν γίνοντα οι ομάδες. Έχεις και τους μανατζαρέους, που μαζί με το κρέας σου πασσάρουν και τον ‘’κατιμά’’. Φυσικά, εσύ ομάδα πληρώνεις. Εάν δεν σκεφτούν οι διοικήσεις ότι αυτά τα χρήματα τα δίνουν από την τσέπη τους και όχι από κάποιο ταμείο που μπορούν κάποια στιγμή να παρατήσουν, δεν γίνεται τίποτα.

Όλοι περιμένουν έναν καινούριο παράγοντα, επιχειρηματία, Ηρακλειδέα, με πάθος για την ομάδα, με όνειρα και αισιοδοξία. Βλέπετε εσείς κανένα ? Εγώ όχι. Αυτοί, τέλειωσαν. Τώρα οι μόνοι που εμφανίζονται είναι κάποια λαμόγια ‘’επενδυτές’’ που δεν τους ξέρει ούτε ο θυρωρός της πολυκατοικίας τους, και η επιδίωξή τους είναι να ‘’ξεπλύνουν’’ μερικά χρήματα από τις λαμογιές τους και από σοβαρότερες περιπτώσεις. Μόνοι μας πρέπει να αντιμετωπίσουμε την κατάσταση, και ας μην περιμένουμε ‘’εξ ύψους παρηγορίαν’’. Οι ‘’από μηχανής θεοι’’ ήταν μόνο στις αρχαίες τραγωδίες. Όσο για το Κράτος ? Ποιο κράτος ? Υπάρχει ακόμα ? Πέστε μου να καταλάβω.

Ναι, θέλουμε γήπεδο, όπως όλες οι ομάδες, για να μην είμαστε μουσαφιρέοι στο Καυταντζόγλειο. Άλλη πονεμένη ιστορία. Προσωπικά, πήγα σε τρείς διαφορετικές τελετές εγκαινίων του γηπέδου στη Μίκρα. Η τελευταία, ήταν το 1993, με τον Λιάνη αρμόδιο Υφυπουργό. Επειδή τον ήξερα από παλιά, τον ρώτησα εάν θα γίνουν τα ίδια , όπως τις άλλες φορές. ‘’Όχι, τώρα θα γίνει ! ‘’ ήταν η απάντηση. Έγινε ? Μόνο μόνοι μας θα το κάνουμε, με όποιο τρόπο μπορέσουμε. Πρέπει όμως να είμαστε υποψιασμένοι, γιατί πολλοί επωφθαλμιούν την ακίνητη περιουσία μας, με πρώτο και καλύτερο το ‘’Κράτος’’. Το απέδειξε το καλοκαίρι, άλλωστε.

Όλα αυτά, είναι σκέψεις μου, που δεν απέχουν από την πραγματικότητα. Την μόνη ‘’ταυτότητα’’ που αποδέχομαι, και επιζητώ μάλιστα, είναι η του φιλάθλου ( και ενίοτε οπαδού ) του ΗΡΑΚΛΗ. Μην μου μιλάτε για κόμματα κτλ. Τα αγνοώ.

Σήμερα, μπήκε το 2011. Όλοι, περιμένουμε κάποια καλύτερη εξέλιξη, σε διάφορα θέματα. Πόσο απίθανο όμως φαίνεται σήμερα αυτό…. Τέλος πάντων. Και εμείς οι Ηρακλειδείς, περιμένουμε καλύτερες μέρες, όχι μόνο στο ποδόσφαιρο, αλλα και στο μπάσκετ και στο βόλλεϋ. Από αυτό το τελευταίο, δεν έχουμε παράπονο.

Και μετά από όλα αυτά, καιρός είναι να
ΕΤΟΙΜΑΣΩ ΤΗΝ ΚΥΑΝΟΛΕΥΚΗ ΣΗΜΑΙΑ
ΚΑΙ ΜΙΑ ΦΑΝΕΛΛΑ ΜΕ ΗΜΙΘΕΟ ΣΤΟ ΣΤΗΘΟΣ
ΤΟ ΑΓΑΠΗΜΕΝΟ ΜΟΥ ΚΑΣΚΟΛ ΝΑ ΠΑΩ ΝΑ ΒΑΛΩ
Και να περιμένω τα αδέλφια μου, να γεμίσουν το Καυταντζόγλειο για νέες νίκες, όπως παλιά.

ΚΑΛΗ ΧΡΟΝΙΑ

Υ.Γ. Απευθύνομαι σε Ηρακλειδείς, αλλα είμαι σίγουρος ότι και οι υπόλοιποι, θα βρούν πολλά κοινά σημεία