29 Μαΐ 2014

Όσο χτυπάει η καρδιά…


    Όταν ο Ηρακλής «αυτοκτονούσε» πέρσι στο Καυταντζόγλειο κόντρα στον Παναιτωλικό, είχα κάνει μία ευχή: Να μη διανοηθεί να συνηθίσει την κατηγορία, να μη βητα-εθνικοποιηθεί.
    Να μη γίνει ξανά σαν το Alter, ένα μεγάλο κανάλι πανελλαδικής εμβέλειας που κανείς δεν τολμά να το σβήσει από τις επιλογές των καναλιών, παραμένει εκεί στη λίστα, αλλά παραμένει και κλειστό, χωρίς εικόνα, μαύρο.
    Ο Ηρακλής για ακόμα μία σεζόν παρέμεινε η μεγάλη και ιστορική ομάδα, για την οποία άπαντες (και κυρίως όσοι την κέρδισαν φέτος) ευχήθηκαν να επιστρέψει στη φυσική της θέση.
    Παρέμεινε η βαριά φανέλα που όλοι τη σέβονται, αλλά παρέμεινε και άρρωστη σε όλους τους τομείς. Χωρίς διοίκηση, με εγκληματικά λάθη που καταγράφονται από το καλοκαίρι. Μέρα με τη μέρα, μήνα με το μήνα, όλα, ένα προς ένα γινόντουσαν γνωστά με καταγραφή και κριτική, όμως δυστυχώς τίποτα δεν άλλαξε και αυτό που φαινόταν ότι θα συμβεί με μαθηματική ακρίβεια, δυστυχώς συνέβη.
    Κάποιοι τρελοί το περασμένο καλοκαίρι παρατούσαν οικογένειες και καλοκαιρινές άδειες για να βρεθούν στο Κατσάνειο για τις κρίσιμες συγκεντρώσεις. Εκεί ειπώθηκαν τα πάντα, εκεί έλαμψε η αλήθεια. Εκεί άπαντες εξέφρασαν τον προβληματισμό τους και τη μεγάλη τους ανησυχία. Εκεί ειπώθηκαν όλα όσα φοβόμασταν ότι θα γίνουν και τελικά έγιναν. Εκεί ειπώθηκε ότι ο Ηρακλής αν δεν τα καταφέρει και φέτος κινδυνεύει με κάτι πολύ χειρότερο.
    Εκείνοι οι τρελοί που βρέθηκαν στο Κατσάνειο ήξεραν, προέβλεψαν το κακό που ερχόταν, τα είπαν, τα ξαναείπαν, αλλά αυτοί που έπρεπε να τους ακούσουν δεν τους άκουσαν. Το ένα έγκλημα μετά το άλλο και η διαγραφόμενη αποτυχία ήρθε.
    Η αποτυχημένη σε όλους τους τομείς διοίκηση που δεν έχει στο βιογραφικό της ούτε μία αγωνιστική άνοδο, από το καλοκαίρι δέχθηκε πυρά αλλά δεν έβαλε μυαλό ή δεν ήθελε να αντιδράσει.
    Όσα έγιναν όλο το χρόνο επαναλαμβάνω έχουν καταγραφεί και από δω και από εκπομπές. Όλα δυστυχώς από εκείνα τα πρώτα φιλικά με Μακεδονικό και Αγροτικό Αστέρα, από εκείνες τις ντροπές με Βατανιακό και Τύρναβο και από τη μη αντίδραση της διοίκησης, έφεραν το συγκεκριμένο αποτέλεσμα.
    Φωτοβολίδα το εντός έδρας παιχνίδι με τον ΠΑΟΚ, έκρηξη το σερί με τον Γκιγιέρμο Όγιος. Δυστυχώς κατά τα άλλα ο Ηρακλής ήταν άξιος της μοίρας του ή για να το πω πιο σωστά, αυτοί που έπαιρναν τις αποφάσεις έκαναν τον Ηρακλή να είναι άξιος της μοίρας του.
    Δυστυχώς ο Ηρακλής σκόρπισε μεγάλη πίκρα και απογοήτευση σε όλους, δυστυχώς δε θα βρεθεί εκεί που πρέπει να είναι, εκεί όπου πάντα ήταν και ποτέ δεν έφυγε για αγωνιστικούς λόγους.
    Σε αυτά τα τέσσερα τραγικά χρόνια το στομάχι έχει γίνει πέτρα, έχουμε πάθει όλη ανοσία, είναι αυτό που λέμε συνηθισμένα τα βουνά στα χιόνια. Κανείς πέραν του φιλάθλου του Ηρακλή δεν μπορεί να το καταλάβει. Κανείς δε μπορεί να το νιώσει. Με το ζόρι να σε στέλνουν στα τάρταρα, να τρέχεις στους Οικονόμους και στις Κρανούλες και να σε κοροϊδεύει και η ίδια η διοίκηση της ομάδας που αγαπάς για παραπάνω από δύο έτη.
    Μέσα σε όλα αυτά τα δύσκολα όμως η καρδιά είναι πιο δυνατή από ποτέ, γιατί έχει τραβήξει τόσα και είναι εδώ. Γιατί πέρασε όλες τις δοκιμασίες και αντέχει. Γιατί το να είσαι Ηρακλής δεν είναι και το πιο απλό πράγμα στον κόσμο.
    Τώρα που η στεναχώρια είναι τόσο μεγάλη, τώρα που δεν ξέρεις τι να πεις και να τι να κάνεις, τώρα που ο πόνος είναι αφόρητος, τώρα θα μιλήσει η καρδιά. Μία καρδιά κυανόλευκη που θα συνεχίσει να χτυπά ό,τι κι αν κάνουν, παρά τα εγκλήματα, την κοροϊδία και τα άπειρα ψέματα.
    Αποτυχία εσείς, καρδιά εμείς. Β΄ Εθνική εσείς, καρδιά εμείς. Απογοήτευση εσείς, καρδιά εμείς. Δε θα μας τρελάνετε εσείς, εμείς θα σας τρελάνουμε.
    Διοικήσεις, παίκτες, προπονητές, πάνε κι έρχονται. Ο κόσμος όμως ποτέ, είναι μόνιμα εκεί.
    Κι όπως είχε δηλώσει πριν μήνες ένας φίλος, ο Κυριάκος από το Άδενδρο, όσο χτυπούν οι καρδιές των φιλάθλων, ο Ηρακλής θα υπάρχει. Τα χίλια χρόνια θα γίνουν ένα εκατομμύριο και θα συνεχίσουν.
    Πρώτη αγωνιστική στη Δ΄ Εθνική, ο Κυριάκος βάφτιζε το γιο του και δεν πήγε στην Καλλικράτεια. Στη χειρότερη στιγμή του ομάδας, ο Κυριάκος έδινε στο γιο του το όνομα του Ηρακλή. Γιατί είχε καρδιά. Γιατί και ο γιος του θα έχει μπλε καρδιά.
    Γιατί όλοι εσείς οι γονείς που κουβαλάτε τα πιτσιρίκια σας στο γήπεδο στα χειρότερα όλων των εποχών, έχετε καρδιά. Γιατί τα παιδιά σας που πάνε σχολείο και δέχονται τα πειράγματα έχουν καρδιά. Γιατί όποιος είναι Ηρακλής έχει καρδιά από ατσάλι.
    Ό,τι κι αν γίνει, όσα και να έρθουν, η καρδιά παραμένει μπλε, τέλος.
    Κι όπως έγραψε κάποτε η Μυρτώ Κοντοβά, κόντρα σε κάθε λογική…

«Υπάρχει πάντα ένας δεσμός
Που μας πληγώνει διαρκώς
Μα εμείς θα πάμε και όπου βγει
Κόντρα σε κάθε λογική
Υπάρχει πάντα μια απόσταση μικρή
Από τον έρωτα ως την καταστροφή
Υπάρχει κόντρα στο μυαλό και στην ψυχή
Μα εμείς πετάμε, γκρεμιζόμαστε
Ξανά ερωτευόμαστε και πάμε απ’ την αρχή»